Hygiene aan boord wordt zeer gewaardeerd en wat is nou lekkerder dan om je buiten te scheren?
Inmiddels zijn we weer terug in Enkhuizen. Het was een reis met verrassingen en belevenissen. Laat ik er een paar opnoemen:
- einddoel Parijs niet gehaald vanwege lage waterstand in de rivieren in Frankrijk en stremmingen van sluizen aldaar, balen...en koers gezet naar België (met dank aan Lourens voor het beschikbaar stellen van de info, kaarten en wetenswaardigheden)
- ettelijke vastlopers gehad, op de Westerschelde, voor Yerseke, op de Leie en voor de eerste sluis in Frankrijk op de Scarpe, 1.20 meter is dus te diep
- de smaak van de Belgische bieren en patat is niet in kwaliteit achteruit gegaan, in tegendeel we hebben ervan genoten in Gent, Kortrijk, Tournai, Brussel, Mechelen, Herentals...
- de bekwaamheid van de maten is met sprongen vooruit gegaan, met dank aan Peter, Dirk, Co en Ger voor de hulp en gezelligheid
- "uitgeputte" kanoërs aan boord genomen op de Leie die heel beleefd waren en een heel parcour (relatieperikelen) achter de rug hadden
- schreeuwende schippers omdat we te weinig stuurboordwal hielden (op de Waal) en stroomafwaarts niet de bakboordwal aanhielden (Pannerdens kanaal)
- in de jachthaven van Zutphen zeggen dat je 10 meter lang bent en dan in een box geplaatst worden terwijl je eigenlijk 11 meter lang bent (hier klopt iets niet!)
- voor de statistiek: aantal sluizen 65, aantal vaaruren 139, dat betekent gemiddeld 7 vaaruren per dag, ja je houdt van varen of niet...
Nederland kwamen we binnen via Maastricht waar mijn familie woont en ik geboren ben. We lagen tussen de bruggen. Dirk en Co gingen van boord en dat moest natuurlijk gevierd worden met knien in ut zoer op de markt (konijn gemarineerd in azijn, een plaatselijke delicatesse).
De route door België vaart makkelijk. Geen drukke scheepvaart, behulpzame sluiswachters en gezellige mensen. In Herentals was de gasfles leeg en de havenmeesteres haalde de volgende morgen in de stad een nieuwe fles en bracht hem tot voor de boot! Geweldig. Qua onderhoud is het minder in België. Veel verwaarlozing van gebouwen onderweg, zelfs de scheepsliften in Wallonië die heel veel geld gekost hebben lagen er troosteloos bij. Ook zagen we onderweg dat er veel troep geloosd werd in het water. Het kanaal Bocholt Herentals door de Kempen was daarentegen wonderschoon. Toen we afgemeerd lagen in een uitsparing in de kademuur van het kanaal was het muisstil en waande je je midden in de natuur (op de koersende wielrenners op het jaagpad na).
Ook het remmingwerk was soms rot en in sommige sluizen groeide het gras tussen de naden en kieren.
Mechelen is een gezellige stad met een mooie kerk en uiteraard goede terrassen. Het was mooi weer en dan weet je het wel.
Via Nijmegen waar een behoorlijke stroom tegen stond op de Waal (3,5 km per uur), normaal vaar ik tegen de 9 km per uur en met stroom mee wel 15 km per uur, voeren we richting de IJssel, dit maal met de stroom mee. Het onstuimige weer zorgde voor prachtige foto's, met dank aan Ger.
In Urk keken we onze ogen uit toen er een originele Markerrondbouw voorbij voer. Naderhand kwam de boot weer langs en kwamen de mannen langszij. De grappen waren natuurlijk niet van de lucht: oh, mooie boot, maar het is een kwestie van een middagje lassen en je takelt jouw opbouw er zo af...kom je in de buurt van wat het oorspronkelijk geweest is....nou onze vrouwen zouden het wel weten, bij ons vragen ze altijd eerst waar ze kunnen liggen om te zonnen....
Het duurde niet lang of er stonden mannen op de wal met verhalen van vroeger, dat er toen wel 4 van zulke boten op Urk waren, allemaal vissers. De UK 84 stamt uit 1935. De punt is iets stpitser dan de mijne. Alleen aan de ombouw is te zien dat het om dezelfde soort boten gaat. Binnen is het lekker primitief, geen comfort, houtkachel en aanrechtblokje, that's it. Varen doe je in de open lucht.
De Willem (UK 84) is familiebezit en door Wouter Kramer met vrienden opgeknapt omdat niemand in de familie belangstelling had. Het schijn een behoorlijke klus geweest te zijn. Ze varen nog met katoenen zeilen en proberen alles zo oorspronkelijk mogelijk te houden. Uiteindelijk kreeg ik nog een uitgewerkte tekening mee waarop te zien is hoe het schip vroeger als VD 219 uitgezien moet hebben. Al met al een bijzondere ervaring waarbij mij even gevoelens bekropen van oh wat is dat heerlijk varen met zo'n oorspronkelijk schip, echter al snel werden deze gevoelens naar de achtergrond verdreven toen ik weer lekker comfortabel in de EH 64 vertoefde.